Manland

Gerdi gaat buiten haar boekje...

PROLOOG.

Het was een mooie dag voor Dirk de
bokstrainer.

Vanavond na een lange training van pupillen was er een
feestavond op zijn club en zouden er twee bekende boksers komen om een
wedstrijd te boksen. Alle leerlingen en familie waren uitgenodigd, maar nu
stond er ineens een reporter voor hem van het plaatselijk nieuwsblad c.q.
Nieuwszender. Dirk had er niet veel ruchtbaarheid aan gegeven, een stenciltje
uitgedeeld aan iedereen, maar toch vond hij het wel spannend. Joe Dick en Fat
Matsoe waren de aliassen van Bert Doorenbos en Willem Brammers.
Zij zouden strijden om een feestbokaal en een klein prijsje, een
damesfiets, die Dirk aanbood als prijs voor de overwinnaar. De reporter begon al
hevig te schrijven: Het gaat allemaal gebeuren bij Dirk's boksschool in
Spaarnwoude. Twee “bekenden” uit het circuit zullen het tegen elkaar opnemen.
Het gaat om Joe Dick en Fat Matsoe. “Tja”, zei die toen, zoiets wil ik straks
voor de camera zeggen en dan zoomen we in op jou Dirk, met op de achtergrond de
boksring. Dan nemen we nog een shot van de boksers zelf als ze beginnen, en dan
later, tijdens de wedstrijd maken we nog een paar opnamen. Dan gaat het beeld
per koerier naar de Studio en dan monteren ze het daar af voor het elf uur
journaal.

Peter Janszoon zat samen met zijn moeder op de bank,”ma”
zei die, , Kees en Driek gaan naar
de boksschool er is daar een benefiet wedstrijd!!. “Zullen we daar naartoe gaan,
ma”?.Ma, kende de boksschool wel een beetje, maar Kees en Driek kende ze niet.
Dus zei ze: “Peter je bent oud genoeg om er zelf naartoe te gaan”,”anders spreek
je af met Dirk of Kees”. “Ja gaaf”
zei Driek,“dan kom ik je wel ophalen om half acht vanavond”. Dus Kees, Peter,
Driek en nog vele anderen zaten om acht uur in de zaal en de camera’s draaiden,
om het begin van de wedstrijd te filmen. De boksers werden aangekondigd, en Kees
zei:”die Joe Dick, die ken ik, en die ander schijnt een doetje te zijn”. En
toen klonk de gong. “Jetzt geht’s los” zei Dirk tegen de
reporter.

“Waar blijft Peter nou”, dacht Bibi. Het was intussen
half elf en ze had nog niets gehoord van Peter. “Maarja”, dacht ze, het elf uur
Journaal komt gauw en die hebben een reportage over de
wedstrijd.

Die avond was Peter helemaal in de ban van het boksen.
Hij vroeg Kees of hij ook wist hoe hij zich kon melden voor een training, “als
oriëntatie”, zei hij erachteraan. Driek was die avond niet zo enthousiast. Kees
zei dat hij huisarrest had
gekregen van zijn ouders, maar dat hij ontsnapt was uit het raam, dus wou
die voor elf uur thuis zijn. Stel dat zijn ouders hem op TV zagen, dan kon hij
zeggen dat hij dat niet was, “een lookalike”, “zo noemen ze dat toch Kees”, zei
Driek. Eerder op die avond, was Driek alleen op zijn kamer. Hij was net naar
zijn kamer gestuurd, hij had namelijk net gebeld met Kees, maar zijn vader had
op een ander toestel meegeluisterd. Kees zei tegen Driek dat hij wist hoe hij
aan geld kon komen die avond... en vroeg Driek om hulp. Die avond zou bij Dirk's
boksschool een damesfiets “een nieuwe” weggegeven worden aan de winnaar van de
benefietwedstrijd. “En” zei Kees, ik weet een ingang waar die staat, en
iedereen zit natuurlijk naar die wedstrijd te kijken, dan kunnen we onze slag
slaan!!!

Wem had Driek naar zijn kamer gestuurd, maar nu ± 10.30
ging die de kamer nog even checken. De kamer bleek leeg, en Wem “een
woonwagenbewoner”, belde meteen de wijkagent en vertelde over het plan dat de
twee hadden. Bibi Wezenloos keek intussen naar het regiojournaal, en toen
verscheen ineens de wijkagent op het scherm, met als titel, drie jongens
opgepakt op verdenking van diefstal. Ze zag drie jongens, waaronder haar eigen
Peter in een politie-auto stappen, nu raakte ze helemaal in paniek. Bibi belde
meteen met de politiebeambte op het kantoor in Spaarnwoude. Ze kon beter even
langskomen, zei de agent. Het was intussen 11.10 en Bibi belde aan bij het
politiebureau. Ook Wem Warn kwam net om de hoek aanlopen, en stelde zich voor
als de vader van Driek. De ouders van Kees waren al binnen, en Wem liep naar ze
toe en zei meteen: “dat was die Kees van plan”, ik heb het hem zelf horen
zeggen. “Een fietsendief” dat is hij, en hij wees naar de jongen op de stoel.
Peter stond meteen op en zei:”Ik ben Kees helemaal niet …. enne ik weet hier
echt niets van, ik weet alleen dat Driek is weggelopen van huis”, “meer weet ik
echt niet” zei Peter. “Driek zit even in de cel” zei de politie-agent en Wem
keek naar Kees zijn ouders “wisten die van het plan”, dacht Wem. De
dienstdoende agent riep alle ouders bij zich en vertelde dat ze de kinderen één
voor één zouden gaan verhoren, en dan naar huis zouden sturen. Als de ouders
door het verhaal van het kind mee werd genomen in de verdenking zouden de
betreffende ouders de volgende ochtend naar het bureau gehaald worden. Hun kind
zou dan de tussenliggende nacht op het politiebureau vastgehouden worden. Zo
eindigde die avond in een anticlimax.

Dat kwam hard aan voor de drie en hun ouders, en Peter
kon waarschijnlijk een lidmaatschap van de boksclub wel op zijn buik
schrijven.

De volgende dag.

Alle kinderen waren in de vroege nacht thuis gekomen. De
meeste ouders zaten nog een hele tijd thuis in gesprek met hun kind. Kees kreeg
het het zwaarste te verduren.

Bibi, de alleenstaande moeder van Peter, was om 12.00 uur
alweer op haar werk. Ze werkte op een terrasje in de binnenstad van
Spaarnwoude. Haar baas, een notabele van de stad, kwam iets later op zijn werk.
Om 12.15 uur was het terras opgebouwd en operationeel. De toeristenstroom kwam
dan langzaam op gang en de plaatselijke bevolking nam vaak binnen plaats aan de
gedekte tafels in het voorste deel van de uitbaat, met uitzicht op de weg en de
passerende mensen.

Bibi werkte al jaren bij “Brasserie Ochtengloren”, en
naar wens. Ze was hoofdverantwoordelijke voor het terras, en buiten het seizoen
draaide ze bardienst en werkte dan niet full maar parttime uren. Haar zoon,
Peter, zat nog op de zwemvereniging “de rustende zeehond”. Het was donderdag en
Peter ging naar school, het VMBO (voorbereidend beroepsonderwijs) en hoorde van
Driek dat Kees een taakstraf had gekregen via het “gewoonte recht”.....Kees was
wel op school maar ging linea recta naar huis, zonder Peter en Driek te
groeten. Peter hoorde Driek uit over de voorgaande avond. Maar zoals in al die
gezinnen gebruikelijk was probeerde ook Driek de lelijke wonden te bedekken
door zich in stilzwijgen te hullen. Peter ergerde zich aan Driek en probeerde
zijn agressie kwijt te raken door in de lucht te boksen, alsof er een boksbal
over de takken van een half dode iep hing. In zijn gedachten stond die bij Dirk
op de mat te oefenen, en kreeg hij aanwijzingen van Joe
Dick.

HET
TOEVAL

Bibi zwaaide haar baas Henk
Oostende uit, de zaak was gesloten, het was 12 uur 's-nachts. Henk sloeg af
richting zijn huis toen opeens een lampje op zijn dashboard ging branden. Dat
gebeurde wel vaker, en ook deze keer reed de auto nog door. Henk dacht, ik ga
morgen wel bij de garage langs. Maar op een kilometer van zijn huis, maar wel al
in de bebouwde kom, schee de auto (een mercedes benz) er ineens mee uit.
Gelukkig kende hij iemand die in de straat woonde, een lid van de waterpolo
vereniging. Hij belde aan maar er kwam niemand naar de deur. Opeens hoorde hij
getoeter op de weg. Niemand kon er natuurlijk langs, maar wat bleek, de
opgewonden automobilist bleek zijn vriend te zijn. In“no time” hadden ze de
Mercedes Benz aan de kant gezet en zaten ze binnen een bakkie te doen. Op
speciaal verzoek van Henk werd de open haard ontstoken, en aangezien hij lopend
naar huis moest kon hij gerust een pintje
nemen.

Tja, zei Henk, morgenochtend bel ik
wel met de garage, dan hoor ik wel wat ik moet doen. Ineens kwam Rene uit zijn
stoel omhoog, hij begon naar buiten te wijzen, hé kijk daar, er zit er eentje
aan je auto!!! Nu ging Henk ook kijken, en Rene had meteen de alarmcentrale
gebeld.

Spaarnwoude was niet zo'n groot
dorp, dus de meeste mensen kenden elkaar. Peter was op weg naar huis, te voet.
Hij was uit geweest die donderdag, en was al veel te laat. Morgen moest hij weer
naar het VMBO. “Welkom in ons midden” was de naam van de
school.

Hij liep een beetje onvast door de
straten, hij had een paar slokken teveel gedronken. Opeens zag hij de auto van
Brasserie Ochtendgloren staan. Hij was verbaasd, in deze straat woonde de baas
van zijn moeder niet. Hij liep een paar keer om de auto heen en toen hoorde hij
“Hé, jij daar”!!! Een man kwam op hem aflopen, met in zijn kielzog Henk, de
eigenaar van de auto. “Ha Henk, wat doe jij hier dan”? “Ik zag je auto staan”
zei Peter. Als eerste was Rene bij
Peter, en die zei “dus jij ként Henk”!! “Ja, die ken ik” zei Peter, het is de
werkgever van mijn moeder. Meteen was het ijs gebroken. “Wat doe jij hier zo
laat nog op straat”? Zei Henk, en Rene keek instemmend. “Ik had allang thuis
moeten zijn”, zei Peter. “Het is een beetje laat geworden in de disco”. Nadat
Henk had uitgelegd wat er aan de hand was, ging Peter snel naar
huis.

00.45 uur. Peter kwam thuis. Bibi
was natuurlijk ook nog niet zo lang thuis, toch had ze verwacht dat Peter er al
was. “Kom je nu pas binnen” zei ze. Peter vertelde over zijn discobezoek en de
autopech van Henk. “Ga maar snel naar bed”, zei Bibi, morgen is er weer een
nieuwe dag.

00.40 uur. “Ding, Dong”, de voorbel
van Rene ging over. Er stond een agent voor de deur. “U had gebeld” zei de
agent. Rene legde de situatie uit, en de agent begreep dat het loos alarm was.
“OK” zei de agent, gelukkig is het opgelost. “Daaag” zei Rene. De bolide van de
sterke arm gleed verder over straat, hopelijk bleef het rustig vannacht in
Spaarnwoude.

Welkom in ons
midden.

Peter kwam Kees en Driek tegen op school die vrijdag. Hij
vertelde over de auto van Henk Oostende. Ze wilden precies weten wat er gebeurd
was. Kees en Driek keken wel een beetje raar toen ze hoorden dat hij verdacht
werd van auto-diefstal maar dat hij niet de schuldige was. Peter gaf nog een
dikke knipoog naar Kees, die spontaan een rood hoofd
kreeg.

Driek zei vervolgens dat Henk altijd zijn vader kon
bellen, die was namelijk automonteur. Hierop ging Peter direct naar de
telefooncel op school en belde meteen met Brasserie Ochtendgloren. “Is Henk er
ook?”, zei Peter tegen de persoon die opnam. “Ik zal hem je geven”,”O, hij is
even de deur uit”, waarop Peter zei
“Kan ik anders een boodschap doorgeven?”. “Je kunt ook straks
terugbellen”, zei de man aan de andere kant van de lijn. “Dat gaat niet”, zei
Peter, “Ik moet zo meteen naar de aardrijkskunde les”. “Wat wil je doorgeven
dan, beste jongen?”, “ Nou mijn moeder, Bibi, die werkt ook bij jullie….”.Hij
vertelde over gisterenavond en zei dat Henk met Wem kon bellen (de vader van
Driek) “Die is heel handig met auto’s”. “Kun je dat doorgeven”, vroeg
Peter.

Later op de dag, al nadat Henk en Wem met elkaar
gesproken hadden kwam Wem aan bij de auto van Henk. Het bleek algauw een
probleem te zijn met de stofhoes van de aandrijfas. “Ik laat hem liever
wegslepen naar een garage”, zei Wem tegen Henk. Wem kwam thuis en Driek vroeg
natuurlijk meteen naar de auto. “En, heb je het opgelost?” zei Driek. “Nee”, zei
Wem, ik heb hem naar een garage
verwezen.

Driek vertelde thuis dat Peter op vakantie ging naar zijn
échte vader in Ierland. Bibi was zijn pleegmoeder, zijn echte moeder was
overleden en zijn biologische vader woonde in Belfast,
Noord-Ierland.

Peter Wezenloos (achternaam is van
pleegmoeder).

“Tja”, zei Peter tegen zijn pleegmoeder dus nu moet ik
wel gaan plannen wat ik meeneem naar Belfast.“Harry (de biologische vader) heeft
al heel veel in huis”, zei Bibi… “dus je hoeft niet veel mee te nemen, enkel wat
kleding, en voedsel voor onderweg”.

Peter zou gaan vliegen, van Schiphol via London naar
Belfast, dit was het goedkoopste, dan zou Harry hem met een Vauxhall op het
vliegveld af komen halen. En, O ja, ze reden links in Ierland. Alleen dát maakte
het al spannend.

Peter was als kind van vier jaar oud afgestaan door zijn
vader, nadat zijn moeder een spierziekte had gekregen, en na een licht herstel
ineens verslechterde en volkomen onverwachts overleed op de observatie afdeling
in het ziekenhuis. Maar nu was het dan zover. Peter zou zijn vader voor het
eerst na drie jaar weer zien. En dan ook nog alleen met het vliegtuig, hij kon
al een klein beetje Engels spreken. De“tickets” had hij al ontvangen, over een
maand was het dan eindelijk zover, twaalf dagen weg van huis. Peter was nu
dertien jaar oud, tweede klasser van“Welkom in ons midden”.

Henk Oostende ging op woensdagochtend naar de garage,
poolshoogte nemen, om erachter te komen hoe ver de reparatie gevorderd was. De
monteur die bezig was in de open garage verwees hem naar het kantoor naast de
parkeerplaats. “Goedendag”, zei Henk, tegen de man die in een stapel papieren
keek. De man keek niet op. “GOEDENDAG’, zei Henk nogmaals, ineens keek de man
op. “O, sorry”, ik moest even snel iets opzoeken.“Waar kan ik u mee helpen”, zei
hij. “Ik ben Henk, van de Brasserie, mijn auto is hier naartoe gesleept voor
reparatie, ik hoop dat de auto klaar is”. Een glimlach verscheen op het gezicht
van de man, hij stak zijn hand uit…..“aangenaam, Dorus is mijn naam, en ja, uw
auto is klaar, loopt u maar mee”.Dorus reed de auto voor, en vertelde dat de
stofhoezen vervangen waren. Dorus gaf nog een klapje op het dak toen Henk
wegreed…. Brasserie Ochtendgloren was weer mobiel.

Diezelfde ochtend kwamen Kees en Driek onderweg naar
school Bibi tegen “We zagen net Henk rijden, zijn auto is klaar zeiden ze tegen
haar. Waarop Bibi zei, “nog de groeten aan Peter”…..” dat zullen we doen” zei
Kees.

Kees stond net zijn fiets in te parkeren toen hij een
stem hoorde. Het bleek Peter te zijn. Kees probeerde een gevatte opmerking te
maken “ben jij bibi’tje”… “Ja” zei Peter,“is alles goed met je Kees?”. “Ja”, zei
Kees, maar ik ben geen “bi”etje hoor….“ik wel” zei
Peter.

Het
terras

Het begon langzaam zomer te worden
en Bibi was die ochtend het terras aan het opbouwen.... de zon scheen nog niet
op het terras maar zou rond een uur of half elf daar wel zijn.... Er kwam een
groepje Amsterdammers op het terras af, waarschijnlijk hadden ze al de nodige
meters in de benen zitten toen ze puffend neerstreken op de stoelen die Bibi
zonet had neergezet. Dat vond Bibi
leuk veel activiteit en de tijd vloog dan ook om waardoor ze vergat de parasols
uit te vouwen voor de inmiddels op het terras schijnende zon. Tot overmaat van
ramp was het bestelboekje voor de consumpties ook ineens verdwenen waardoor ze
gedwongen was de gasten te vragen wat ze nou precies besteld hadden. Net op dat
moment kwam

Henk aanzetten, “alles in orde”?
Vroeg die, al vrolijk kijkend, aan Bibi. “Ik ben net de rekening aan het
opmaken” zei ze. “En, ja.... de dag kon niet beter
beginnen”!!!