De Auto van Wem Warn.
EEN MAAND VERDER
De Vauxhall van Harry stond te ronken bij het vliegveld te Belfast. En Peter had die dag het geluk dat alle vluchten normaal verliepen. Dus Harry hoefde niet lang te wachten, algauw had hij Peter in het vizier.
Ze omhelsten elkaar en Peter stopte zijn reistas in de kofferbak van de Vauxhall. Harry reed hun beide naar de eerste bestemming, en vreemd genoeg was dat niet Harry’s huis, maar de ambassade. Harry moest nog een paar belangrijke stukken afhalen, voor zijn werk.
Al snel stond boven de weg een groot bord met de richting die de snelweg was. Want Harry woonde even buiten de binnenstad van Belfast, en nam een stukje snelweg mee om zo de drukte in de binnenstad te ontwijken.
Harry brak het ijs en vroeg Peter hoe het met zijn pleegmoeder ging.
Peter vertelde over Brasserie Ochtendgloren, en wat er gebeurt was.
Harry merkte op dat hij wel een fiets te leen had voor hem, maar dat het geen damesfiets zou zijn.
“Dat heb ik ook liever, een herenfiets” zei Peter.
Waarop Harry reageerde “wie komt er nou op het plan om een damesfiets te stelen, en dan nog wel tijdens een bokswedstrijd!!!”.
Maar nu moest Harry goed op de weg letten. “We komen al in de buurt Peter” zei Harry.
“Nog een kilometer of zes, dan zijn we bij mij thuis aangekomen”. “En kijk niet verwonderd, want waarschijnlijk is de schoonmaakster nog aan huis”.
Harry parkeerde in de straat naast de straat waar hij woonde, “zoveel parkeergelegenheid is er ook niet hier” zei hij tegen Peter. Ze liepen om het blok huizen, en kwamen bij de portiek waar hij woonde. Harry keek een beetje vreemd, “het licht had moeten branden” zei hij. Hij opende de deur, en keek verwonderd “de schoonmaakster is er niet!!”.
Terwijl Peter zijn jas uittrok in de hal, liep Harry meteen door naar de achterkamer. “Het is toch niet waar!!!, het gaat al maanden op dezelfde manier, ze is er altijd, en nu is ze er niet”.
Gelukkig had Harry een mobiel nummer van Miss Connaly, haar voornaam wist hij niet eens, alleen dat ze uit Australië kwam.
Hij hoorde de kiestoon van zijn mobiel en toetste het nummer van Miss Connaly. Hij kreeg geen gehoor, waarschijnlijk had ze haar telefoon niet bij zich. Harry legde zijn mobiel neer op tafel, en keek Peter aan.
“Heb jij je spullen al naar de logeerkamer gebracht?”. Dat had Peter inderdaad al gedaan.
“Sorry dat het een beetje een bende is Peter, maar ik zal zo gaan opruimen. Eerst nemen we een kop koffie”.
Terwijl Harry koffie maakte in de keuken kon Peter zijn reistas leeghalen en de lege kast in de logeerkamer goed gebruiken.
Na vijf minuten: “Kom je Peter, de koffie staat klaar”.
Toen Peter de woonkamer in kwam om een kopje koffie te komen drinken, stond Harry bij het antwoordapparaat.
“Ik denk, dat er een bericht is ingesproken. Misschien toch een bericht van Miss Connaly”.
Het bericht was geen goed nieuws, wat was het geval? Miss Connaly was opgepakt in een plaatselijke slagerij. Ze had zonder te betalen een kalkoen naar buiten meegenomen, het personeel had haar aangehouden. Nu zat ze op het politie bureau.
“Wat een oen is dat ook hé” zei Harry tegen Peter. Peter stamelde iets van instemming, maar hij kon niet ontkennen dat hij ook recent in een politie bureau had gezeten.
Harry maakte aanstalten om Miss Connaly te gaan opzoeken in bureau Westminster. Peter kon in de tussentijd de omgeving verkennen op zijn fiets. Dus zo spraken ze af elkaar over twee uur weer te zien bij de voordeur van zijn appartement.
DE AUTRALISCHE AMBASSADE (PROJECT DOMPTING). hoofdstuk
“How Many dompting cases are in progress?” wilde dhr. Woodward weten.
“To be accurate in Yerland, we are on the count of 12. But worldwide we count 103 cases” Job says.
“And as of this very minute we are handling our first case overseas, from our ambassy right here”.
“How is Harry doing?”. “Well he is on his way with his son, and goes to a police station”. “They don’t know shit, they all remarked simultaneously”.
TERUG AAN HUIS
De twee uren waren verstreken en Peter stond op Harry te wachten aan de deur. Hij probeerde de deurbel maar, aangezien hij niet wist of zijn vader al thuis was.
De deur ging open en zijn vader stond in de deuropening met aan zijn oor een mobiele telefoon “dus in Florida gaat alles goed? En hoe staat het met de haven?”. Peter was binnen en liep snel door naar de oude slaapkamer. Terwijl Peter zijn kleding verder schikte in de kast, stond Harry in de hal nog steeds te bellen met een vriend uit Florida.
Maar jongen kom hier, heb je in Nederland ook zo’n mooie fiets. Én wat vind je van de stad, na twee uur fietsen.
Peter sprak tot zijn vader: “Eigenlijk ben ik meer benieuwd hoe het met je schoonmaakster gaat”.
Ik heb de diefstal aanklacht aangehoord en ben gaan protesteren bij de dienstdoende agent, tot mijn verbazing werd ze meteen vrijgelaten. Dus heb ik haar naar huis gebracht.
En nu moet jij mij eens vertellen van dat akkefietje met die boksschool. Dus vertelde Peter het hele verhaal aan Harry.
O, en ik moet nog een opdracht doen voor school in mijn vakantie een Essay schrijven.
Dus daar ga ik ook nog mijn best op doen pa.
TERUG IN SPAARNWOUDE
Welkom in ons midden, kon Peter nog een weekje laten rusten. Maar na een week Ierland, was hij nou weer bij Bibi aanbeland. O ma, ik heb mijn opdracht essay al gedaan bij pa aan huis.
Dus lekker een kopje koffie op het terras, dan voel ik me weer echt op vakantie. Maar dan in Spaarnwoude. Aldus Peter.
Na de vakantie zou Peter terugkeren als derde klasser. Dan had hij nog maar twee jaar te gaan, tot het einde van het VMBO.
Voor zijn vader zou Peter nog een opstel gaan schrijven over de Koninklijke Postkoets. Een onderwerp dat duidelijk aansprak bij de collega’s van Harry op de Australische ambassade in Belfast.
Maar eerst was het belangrijk om nog een centje bij te verdienen, en dat deed hij bij Brasserie Ochtendgloren in de keuken. Koken, afwassen, opruimen enz. er was onderbezetting omdat het ontzettend druk was, vanwege de zomermaanden en het mooie weer.
Eind deze week moest hij het lesrooster gaan ophalen op school.
Het was die dag rustig op straat, maar na gelang hij zijn school naderde begon het steeds bedrijviger te worden op straat.
Hij stapte over de drempel van “Welkom in ons midden”.
In de hal hing de muur vol met roosters, met verwijzingen naar klaslokalen waar de informatie lag om mee te nemen op stencils. Algauw was Peter op weg naar klas 27 om zijn papieren te halen.
Hij kwam niemand tegen van zijn vorige jaar school. Maar wel lag er ook een velletje met de klasindeling, dus al gauw zag hij welke oude klasgenoten ook in zijn klas weer terugkwamen.
De aula was afgeladen met leerlingen, en hij zag Bram zitten. Bram zag hem ook “Hé, Peter, heb je het al gezien. Helaas zitten we niet meer in dezelfde klas dit jaar. Wat was jouw keus voor de richting van de derde?”. Peter vertelde Bram dat hij voor Marketing gekozen had. Bram zelf ging voor de administratieve richting, en keek of hij voor de vierde overgeplaatst kon worden naar het administratief onderwijs. “We spreken elkaar nog” zei Bram.
Zorgvuldig bergde Peter het blaadje op met het email adres voor zijn Essay.
Met een Cc’tje kon hij dan zijn vaders email adres toevoegen in Outlook.
Verder kwam hij geen oude klasgenoten tegen en ging hij verder op de fiets naar Brasserie Ochtendgloren. Het was vandaag zaterdag en het terras was vol met mensen, in het voorbijgaan groette Peter zijn pleegmoeder, maar zag dat ze het enorm druk had, dus ging hij direct door naar huis. Dan kon hij daar de stencils nog eens goed bekijken. Het blaadje met het email adres voor de essay borg hij op in de kledingkast onder zijn T-shirts, “Goed opgeborgen”, zei hij tegen zichzelf. Nog een hele week en een heel weekend en dan zou de school weer beginnen. Dus tijd nu om te bedenken of hij verder zou gaan met werken bij de Brasserie, ofdat hij nog zelf een andere invulling zou gaan zoeken voor die tijd. Toen moeder(pleeg) thuiskwam, was dit dus meteen het onderwerp.
Maar voordat Peter bij machte was te beginnen over bovenstaand onderwerp, stond Ma klaar met een pakje. Dit heeft Harry opgestuurd toen jij in Belfast was, of het heeft elkaar gekruist.
Zowel Peter als Bibi, wist niet wat er zich in bevond. Maar wel stond er een stempel op van de Australische ambassade, waar Harry werkte, en als afzender stond Harry. Snel pakte Peter het cadeau uit, en toen stond hij vol verwondering te kijken.
“Wat is het?”, wilde Bibi gelijk weten. Peter hield een groot paars boek vast, waarvan Bibi schatte dat het wel meer als 400 pagina’s telde. Peter keerde de voorkant van het boek richting Bibi, en sprak uit zijn hoofd de titel op “Kijk, het heet –Lessen voor de geest – “.
Ineens werd de aandacht van Peter gewekt door een tekst op de achterkant van het boek.
- - - - - -
WETEN
DOORGAANS WETEN WIJ WAT ONS VERTELD WORDT.
MAAR NOG VAKER WETEN WIJ DAT NIET MEER.
ONZE KENNIS IS DUS OPGEBOUWD UIT HET BEWIJS DAT WIJ OM ONS HEEN ZIEN VAN DINGEN DIE WE WISTEN MAAR DIE WE NIET MEER ZEKER WETEN.
DAN IS HET OOK NIET ZO MOEILIJK MEER OM TE ZEGGEN IK GELOOF.
- - - - - -
Bibi zag de ogen van Peter bewegen, en gristte het boek uit de handen van Peter.
“Dat wil ik zien” wat daar staat!!! Peter moest lachen, “Maar weet je nu nog wat de titel is?”. Bibi stond te stamelen “iets met geesten ofzo”. Peter stond recht en dacht na, - nu heb ik dan toch een voorsprongetje – dacht hij.
Nu ging Peter zijn email aan school en vader voorbereiden.
Het essay luidde als volgt.
Aan : [email protected]
Cc. : [email protected]
Betreft: inzending essay voor school.
EEN BEDIENDE
Een bediende die een klant nooit helpt omdat ze hem niet kan zien achter een ingeklapte parasol.
Ze leeft in een waanwereld dat ze alles onthouden kan en dit is tevens de basis voor haar werk. Naarmate ze ouder word neemt haar geheugen in kwaliteit af. Ze krijgt zelfs van haar collega’s een geheugentrainer cadeau.
Dan valt het besluit, ze word secretaresse met een naslagwerk voor haar neus, nu kan ze de telefoonnummers opzoeken. Ze voelt zich er een stuk zekerder door. Echter blijft ze een verfende terrasgangster die, net als vroeger, veel van de zon geniet.
Om haar lichaamsbeweging op peil te houden heeft ze nu een hondje, die ze regelmatig uitlaat….. een compensatie voor de vele meters die ze jarenlang maakte op het terras als bediende. Eindelijk heeft ze de vrijheid om tijdens haar werk niet continu haar gedachten te hoeven gebruiken voor de mensen om haar heen… nu is het afgekadert. Plotseling krijgt ze begrip voor mensen met een burnout, en in haar vrije tijd besteed ze dan ook tijd aan het helpen van dit soort mensen. Ze verteld dan vaak over haar neurotische werk, dat ze als bediende had…. en hoe bevrijdend het voor haar was om eindelijk (als secretaresse) de vrijheid te hebben om tijdens haar werk niet continu een beroep te hoeven doen op haar geheugen.
Dus toch een moraal in dit verhaal.
EINDE MAIL.
Het is wel een kort verhaal, merkte Bibi op. Maar toch leuk dat je dit onderwerp gekozen hebt. Het is waar dat veel bediendes vaak een ontzettend goed geheugen hebben, dus het begin klopt wel ja.
De Vauxhall van Harry stond te ronken bij het vliegveld te Belfast. En Peter had die dag het geluk dat alle vluchten normaal verliepen. Dus Harry hoefde niet lang te wachten, algauw had hij Peter in het vizier.
Ze omhelsten elkaar en Peter stopte zijn reistas in de kofferbak van de Vauxhall. Harry reed hun beide naar de eerste bestemming, en vreemd genoeg was dat niet Harry’s huis, maar de ambassade. Harry moest nog een paar belangrijke stukken afhalen, voor zijn werk.
Al snel stond boven de weg een groot bord met de richting die de snelweg was. Want Harry woonde even buiten de binnenstad van Belfast, en nam een stukje snelweg mee om zo de drukte in de binnenstad te ontwijken.
Harry brak het ijs en vroeg Peter hoe het met zijn pleegmoeder ging.
Peter vertelde over Brasserie Ochtendgloren, en wat er gebeurt was.
Harry merkte op dat hij wel een fiets te leen had voor hem, maar dat het geen damesfiets zou zijn.
“Dat heb ik ook liever, een herenfiets” zei Peter.
Waarop Harry reageerde “wie komt er nou op het plan om een damesfiets te stelen, en dan nog wel tijdens een bokswedstrijd!!!”.
Maar nu moest Harry goed op de weg letten. “We komen al in de buurt Peter” zei Harry.
“Nog een kilometer of zes, dan zijn we bij mij thuis aangekomen”. “En kijk niet verwonderd, want waarschijnlijk is de schoonmaakster nog aan huis”.
Harry parkeerde in de straat naast de straat waar hij woonde, “zoveel parkeergelegenheid is er ook niet hier” zei hij tegen Peter. Ze liepen om het blok huizen, en kwamen bij de portiek waar hij woonde. Harry keek een beetje vreemd, “het licht had moeten branden” zei hij. Hij opende de deur, en keek verwonderd “de schoonmaakster is er niet!!”.
Terwijl Peter zijn jas uittrok in de hal, liep Harry meteen door naar de achterkamer. “Het is toch niet waar!!!, het gaat al maanden op dezelfde manier, ze is er altijd, en nu is ze er niet”.
Gelukkig had Harry een mobiel nummer van Miss Connaly, haar voornaam wist hij niet eens, alleen dat ze uit Australië kwam.
Hij hoorde de kiestoon van zijn mobiel en toetste het nummer van Miss Connaly. Hij kreeg geen gehoor, waarschijnlijk had ze haar telefoon niet bij zich. Harry legde zijn mobiel neer op tafel, en keek Peter aan.
“Heb jij je spullen al naar de logeerkamer gebracht?”. Dat had Peter inderdaad al gedaan.
“Sorry dat het een beetje een bende is Peter, maar ik zal zo gaan opruimen. Eerst nemen we een kop koffie”.
Terwijl Harry koffie maakte in de keuken kon Peter zijn reistas leeghalen en de lege kast in de logeerkamer goed gebruiken.
Na vijf minuten: “Kom je Peter, de koffie staat klaar”.
Toen Peter de woonkamer in kwam om een kopje koffie te komen drinken, stond Harry bij het antwoordapparaat.
“Ik denk, dat er een bericht is ingesproken. Misschien toch een bericht van Miss Connaly”.
Het bericht was geen goed nieuws, wat was het geval? Miss Connaly was opgepakt in een plaatselijke slagerij. Ze had zonder te betalen een kalkoen naar buiten meegenomen, het personeel had haar aangehouden. Nu zat ze op het politie bureau.
“Wat een oen is dat ook hé” zei Harry tegen Peter. Peter stamelde iets van instemming, maar hij kon niet ontkennen dat hij ook recent in een politie bureau had gezeten.
Harry maakte aanstalten om Miss Connaly te gaan opzoeken in bureau Westminster. Peter kon in de tussentijd de omgeving verkennen op zijn fiets. Dus zo spraken ze af elkaar over twee uur weer te zien bij de voordeur van zijn appartement.
DE AUTRALISCHE AMBASSADE (PROJECT DOMPTING). hoofdstuk
“How Many dompting cases are in progress?” wilde dhr. Woodward weten.
“To be accurate in Yerland, we are on the count of 12. But worldwide we count 103 cases” Job says.
“And as of this very minute we are handling our first case overseas, from our ambassy right here”.
“How is Harry doing?”. “Well he is on his way with his son, and goes to a police station”. “They don’t know shit, they all remarked simultaneously”.
TERUG AAN HUIS
De twee uren waren verstreken en Peter stond op Harry te wachten aan de deur. Hij probeerde de deurbel maar, aangezien hij niet wist of zijn vader al thuis was.
De deur ging open en zijn vader stond in de deuropening met aan zijn oor een mobiele telefoon “dus in Florida gaat alles goed? En hoe staat het met de haven?”. Peter was binnen en liep snel door naar de oude slaapkamer. Terwijl Peter zijn kleding verder schikte in de kast, stond Harry in de hal nog steeds te bellen met een vriend uit Florida.
Maar jongen kom hier, heb je in Nederland ook zo’n mooie fiets. Én wat vind je van de stad, na twee uur fietsen.
Peter sprak tot zijn vader: “Eigenlijk ben ik meer benieuwd hoe het met je schoonmaakster gaat”.
Ik heb de diefstal aanklacht aangehoord en ben gaan protesteren bij de dienstdoende agent, tot mijn verbazing werd ze meteen vrijgelaten. Dus heb ik haar naar huis gebracht.
En nu moet jij mij eens vertellen van dat akkefietje met die boksschool. Dus vertelde Peter het hele verhaal aan Harry.
O, en ik moet nog een opdracht doen voor school in mijn vakantie een Essay schrijven.
Dus daar ga ik ook nog mijn best op doen pa.
TERUG IN SPAARNWOUDE
Welkom in ons midden, kon Peter nog een weekje laten rusten. Maar na een week Ierland, was hij nou weer bij Bibi aanbeland. O ma, ik heb mijn opdracht essay al gedaan bij pa aan huis.
Dus lekker een kopje koffie op het terras, dan voel ik me weer echt op vakantie. Maar dan in Spaarnwoude. Aldus Peter.
Na de vakantie zou Peter terugkeren als derde klasser. Dan had hij nog maar twee jaar te gaan, tot het einde van het VMBO.
Voor zijn vader zou Peter nog een opstel gaan schrijven over de Koninklijke Postkoets. Een onderwerp dat duidelijk aansprak bij de collega’s van Harry op de Australische ambassade in Belfast.
Maar eerst was het belangrijk om nog een centje bij te verdienen, en dat deed hij bij Brasserie Ochtendgloren in de keuken. Koken, afwassen, opruimen enz. er was onderbezetting omdat het ontzettend druk was, vanwege de zomermaanden en het mooie weer.
Eind deze week moest hij het lesrooster gaan ophalen op school.
Het was die dag rustig op straat, maar na gelang hij zijn school naderde begon het steeds bedrijviger te worden op straat.
Hij stapte over de drempel van “Welkom in ons midden”.
In de hal hing de muur vol met roosters, met verwijzingen naar klaslokalen waar de informatie lag om mee te nemen op stencils. Algauw was Peter op weg naar klas 27 om zijn papieren te halen.
Hij kwam niemand tegen van zijn vorige jaar school. Maar wel lag er ook een velletje met de klasindeling, dus al gauw zag hij welke oude klasgenoten ook in zijn klas weer terugkwamen.
De aula was afgeladen met leerlingen, en hij zag Bram zitten. Bram zag hem ook “Hé, Peter, heb je het al gezien. Helaas zitten we niet meer in dezelfde klas dit jaar. Wat was jouw keus voor de richting van de derde?”. Peter vertelde Bram dat hij voor Marketing gekozen had. Bram zelf ging voor de administratieve richting, en keek of hij voor de vierde overgeplaatst kon worden naar het administratief onderwijs. “We spreken elkaar nog” zei Bram.
Zorgvuldig bergde Peter het blaadje op met het email adres voor zijn Essay.
Met een Cc’tje kon hij dan zijn vaders email adres toevoegen in Outlook.
Verder kwam hij geen oude klasgenoten tegen en ging hij verder op de fiets naar Brasserie Ochtendgloren. Het was vandaag zaterdag en het terras was vol met mensen, in het voorbijgaan groette Peter zijn pleegmoeder, maar zag dat ze het enorm druk had, dus ging hij direct door naar huis. Dan kon hij daar de stencils nog eens goed bekijken. Het blaadje met het email adres voor de essay borg hij op in de kledingkast onder zijn T-shirts, “Goed opgeborgen”, zei hij tegen zichzelf. Nog een hele week en een heel weekend en dan zou de school weer beginnen. Dus tijd nu om te bedenken of hij verder zou gaan met werken bij de Brasserie, ofdat hij nog zelf een andere invulling zou gaan zoeken voor die tijd. Toen moeder(pleeg) thuiskwam, was dit dus meteen het onderwerp.
Maar voordat Peter bij machte was te beginnen over bovenstaand onderwerp, stond Ma klaar met een pakje. Dit heeft Harry opgestuurd toen jij in Belfast was, of het heeft elkaar gekruist.
Zowel Peter als Bibi, wist niet wat er zich in bevond. Maar wel stond er een stempel op van de Australische ambassade, waar Harry werkte, en als afzender stond Harry. Snel pakte Peter het cadeau uit, en toen stond hij vol verwondering te kijken.
“Wat is het?”, wilde Bibi gelijk weten. Peter hield een groot paars boek vast, waarvan Bibi schatte dat het wel meer als 400 pagina’s telde. Peter keerde de voorkant van het boek richting Bibi, en sprak uit zijn hoofd de titel op “Kijk, het heet –Lessen voor de geest – “.
Ineens werd de aandacht van Peter gewekt door een tekst op de achterkant van het boek.
- - - - - -
WETEN
DOORGAANS WETEN WIJ WAT ONS VERTELD WORDT.
MAAR NOG VAKER WETEN WIJ DAT NIET MEER.
ONZE KENNIS IS DUS OPGEBOUWD UIT HET BEWIJS DAT WIJ OM ONS HEEN ZIEN VAN DINGEN DIE WE WISTEN MAAR DIE WE NIET MEER ZEKER WETEN.
DAN IS HET OOK NIET ZO MOEILIJK MEER OM TE ZEGGEN IK GELOOF.
- - - - - -
Bibi zag de ogen van Peter bewegen, en gristte het boek uit de handen van Peter.
“Dat wil ik zien” wat daar staat!!! Peter moest lachen, “Maar weet je nu nog wat de titel is?”. Bibi stond te stamelen “iets met geesten ofzo”. Peter stond recht en dacht na, - nu heb ik dan toch een voorsprongetje – dacht hij.
Nu ging Peter zijn email aan school en vader voorbereiden.
Het essay luidde als volgt.
Aan : [email protected]
Cc. : [email protected]
Betreft: inzending essay voor school.
EEN BEDIENDE
Een bediende die een klant nooit helpt omdat ze hem niet kan zien achter een ingeklapte parasol.
Ze leeft in een waanwereld dat ze alles onthouden kan en dit is tevens de basis voor haar werk. Naarmate ze ouder word neemt haar geheugen in kwaliteit af. Ze krijgt zelfs van haar collega’s een geheugentrainer cadeau.
Dan valt het besluit, ze word secretaresse met een naslagwerk voor haar neus, nu kan ze de telefoonnummers opzoeken. Ze voelt zich er een stuk zekerder door. Echter blijft ze een verfende terrasgangster die, net als vroeger, veel van de zon geniet.
Om haar lichaamsbeweging op peil te houden heeft ze nu een hondje, die ze regelmatig uitlaat….. een compensatie voor de vele meters die ze jarenlang maakte op het terras als bediende. Eindelijk heeft ze de vrijheid om tijdens haar werk niet continu haar gedachten te hoeven gebruiken voor de mensen om haar heen… nu is het afgekadert. Plotseling krijgt ze begrip voor mensen met een burnout, en in haar vrije tijd besteed ze dan ook tijd aan het helpen van dit soort mensen. Ze verteld dan vaak over haar neurotische werk, dat ze als bediende had…. en hoe bevrijdend het voor haar was om eindelijk (als secretaresse) de vrijheid te hebben om tijdens haar werk niet continu een beroep te hoeven doen op haar geheugen.
Dus toch een moraal in dit verhaal.
EINDE MAIL.
Het is wel een kort verhaal, merkte Bibi op. Maar toch leuk dat je dit onderwerp gekozen hebt. Het is waar dat veel bediendes vaak een ontzettend goed geheugen hebben, dus het begin klopt wel ja.
